SF : จำเลยรักฮุนฮาน for followers 10K ( Chap III )

จำเลยรักฮุนฮาน

SF Hunhan : for my followers all 10K

Erotic fiction Rate - 18+
Hashtag #จำเลยรักฮุนฮาน

            เช้าวันต่อมาในช่วงเที่ยงของวันที่ทุกคนต่างก็ออกไปทำงาน หรือไม่ก็พักเที่ยงกันหมดแล้วเว้นเสียแต่ยังมีสองร่างที่ยังนอนกกกอดกันอยู่ในห้องนอนไม่ไปไหน ... วันนี้เซฮุนไม่ออกไปทำงาน ไม่แม้แต่จะคิดที่จะลุกออกไปจากเตียงนี้   

            ทั้งที่จริงๆแล้วเซฮุนไม่ใช่คนที่เหลวใหลเรื่องงานขนาดนี้หรืออาจจะเป็นเพราะร่างน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาตอนนี้กำลังดึดดูดร่างกายของเขาเอาไว้ไม่ให้ไปไหน

            ก็อิแค่ลูกศัตรูมันจะมีอิทธิพลต่อตัวเขามากซักแค่ไหนวะ!

ฟอด!

            ทั้งที่ในใจก็ก่นด่าอีกคนสารพัด แต่ทำไมจมูกโด่งยังคอยแต่จะจาบจ้วงร่างกายของอีกคนอยู่ตลอดเวลา ตั้งแต่ตื่นมาเมื่อเช้านี้สิ่งแรกที่เซฮุนทำเลยคือมอบจูบที่หอมหวานให้กับลู่หานก่อนที่จะหลับไปข้างๆร่างบางอีกครั้ง จนมาถึงตอนนี้ที่เซฮุนตื่นขึ้นมาอีกรอบลู่หานก็ยังไม่ตื่น ร่างสูงเลยแทะโลมร่างกายที่บอบช้ำเพราะแรงมือของเขาอีกครั้ง

“ตัวนุ่มนิ่มชะมัด...ฉันหลงนายได้ยังไงกัน .. แค่คืนเดียว“

            แค่คืนเดียวเซฮุนไม่เคยหลงใครมาก่อน ไม่เคยที่จะมานอนร่วมเตียงกันในตอนเช้า ไม่เคยขาดงานเพราะเรื่องแบบนี้ แต่ลู่หานเป็นคนแรกที่เซฮุนสละทุกอย่างทิ้งไปแล้วเอาเวลามานอนกกกอดกับร่างบางกันสองคนในห้อง

            นายทำเสน่ห์ใส่ฉันเหรอลู่หาน...

ก๊อกๆๆ

            ในขณะนั้นเองที่เสียงเคาะประตูดังขึ้น ร่างบางสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเสียงเคาะประตู เซฮุนที่นอนกอดร่างของลู่หานอยู่ก็เช่นกัน เจ้าตัวรู้สึกหัวเสียอยู่ไม่ใช่น้อยแต่ก็คิดเอาไว้แล้วว่าจะต้องมีคนมาตาม ก็มันสายโด่งจนจะเพลขนาดนี้

            คงจะเป็นแบคฮยอนแน่ๆ

“นายท่านเป็นอะไรรึเปล่า ฉันเห็นว่านายท่านกับลู่หานไม่ออกมาทานข้าว ก็เลยมาตาม วันนี้นายท่านต้องออกไปทำธุระในเมืองตอนนี้นายหัวชานยอลก็รออยู่ ... เป็นอะไรกันรึเปล่าครับ?“

            เพราะความเป็นห่วงเพราะนี่ก็จวนจะบ่ายแล้ว ยังไม่มีใครออกมาเลย เลยไม่รู้ว่าตอนนี้ลู่หานจะเป็นตายร้ายดียังไง เมื่อตอนหกโมงเช้าแบคฮยอนก็ตั้งใจที่จะมาปลุกลู่หานกลับไปบ้านของตนให้กินยาอะไรดักไว้กันป่วย แต่ก็ไม่กล้า

            เพราะยังไม่เห็นเซฮุนออกมาเลยตั้งแต่เมื่อคืนนี้

“ทำไม....“

            ประตูห้องนอนเปิดออก พร้อมกับร่างสูงที่ร่างกายถูกพันเอาไว้เพียงแค่ผ้าขนหนูผืนเดียว ตามแผงอกก็มีรอยขีดข่วนเต็มไปหมด .... แล้วลู่หานล่ะ

“ช..ชานยอลรออยู่“ แบคฮยอนพยายามลอบมองเข้าไปในห้อง ก่อนจะเห็นเป็นร่างบางที่นอนหันหลังอยู่บนเตียงโดยมีผ้าห่มคลุมเอาไว้แค่เอว เผยให้เห็นแผ่นหลังบางที่นอนอยู่

            ทั้งยังที่นอนที่ยับยู่ยี่ด้านหลังของลู่หานอีก เซฮุนคงจะเพิ่งลุกออกมาจากเตียงแน่ๆเลย

“ฝากดูแลลู่หานด้วย... ฉันจะออกไปทำธุระ คืนนี้อาจจะไม่ได้กลับ“

            เพราะตอนนี้มันก็จะบ่ายแล้ว เซฮุนยังไม่ได้เริ่มขยับขยายทำการทำงานเลย อีกอย่างวันนี้จะเข้าไปคุยกับลูกค้าในเมืองกว่าจะคุยเสร็จก็คงจะดึก ครั้นจะกลับมาตอนกลางคืนก็เห็นว่าคืนนี้จะมีพายุ ก็เลยน่าจะกลับพรุ่งนี้ดีกว่า

“ครับนายท่าน....“

“อย่าให้หนีออกไปไหน .... ไปกำชับคนขับเรือที่ท่าเรือทุกฝั่งของเกาะว่าห้ามพาลู่หานออกไปไหนเด็ดขาด ไม่ว่าจะด้วยคำพูดหรือเงินก็ตาม ใครขัดคำสั่ง .... ฉันกลับมาเมื่อไหร่เตรียมฝังศพมันได้เลย“

“ครับ“

            แบคฮยอนได้แต่ตอบรับคำสั่งจากเซฮุนเพียงคำเดียว ก่อนที่ร่างสูงจะเดินกลับเข้าไปในห้องแล้วเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบชุดที่จะใส่ออกมาแล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำทันที

“ลู่หานตื่นได้แล้ว ... ลู่หาน“

            ร่างบางเดินขึ้นไปบนเตียงของเซฮุนอย่างถือวิสาสะ ก่อนจะคลานไปนั่งคุกเข่าอยู่ตรงด้านหลังร่างของลู่หานที่นอนอยู่บนเตียง ค่อยๆออกแรงเขย่ากายบางเบาๆ จนลู่หานที่รู้สึกตัวตื่นนานแล้วแต่กลับต้องสะดุ้งตกใจเพราะนึกว่าเป็นเซฮุนเดินเข้ามาปลุกแต่ไม่ใช่ ... นี่คือแบคฮยอน

“ไปกินข้าวกัน ป่ะฉันพาไป“

“ฮึก...แบค...ฮืออออ....“

            ร่างบางยันตัวลุกขึ้นนั่งได้ก็รีบโผเข้ากอดแบคฮยอนทันที น้ำตาก็ไหลออกมาเพราะต้องทนอดกลั้นมันอยู่นาน .... ลู่หานกลัว ลู่หานระแวงทุกอย่างกลัวว่าจะโดนทำร้ายอีกเพราะผู้ชายคนนั้น เพราะเซฮุนที่ทำให้ลู่หานหวาดกลัวจนถึงเพียงนี้

“ไม่ต้องกลัวๆ“ มือบางกดศีรษะลู่หานเอาไว้

            ยิ่งร่างบางร้องไห้แบบนี้ แบคฮยอนเองก็ยิ่งสงสาร .... ทำไมนายท่านต้องทำรุนแรงขนาดนี้ด้วย แค่ร่วมรักกันธรรมดาตามประสาคู่นอนคืนนึงก็น่าจะพอ ... ไม่น่าจะต้องทำร้ายกันจนช้ำขนาดนี้เลย ดูสิแผลแดงๆที่หน้าท้องพวกนี้อีก ลู่หานต้องเจ็บมากแน่ๆ

“ฮึก..แบคฮยอน ช่วยฉันนะ ฉันอยากกลับบ้าน นะนายต้องช่วยฉันนะ ฮึก...“

            ลู่หานเอาแต่กอดร่างแบคฮยอนเอาไว้แล้วร้องไห้ออกมา พร่ำเพ้อหาแต่บ้าน ในขณะเดียวกันที่เซฮุนเดินออกมาจากห้องน้ำพอดีในชุดเสื้อยืดสีดำกับแจ็คเก็ตยีนส์สีซีด กางเกงยีนส์ขาดๆดูไม่ค่อยจะเรียบร้อยสักเท่าไหร่ แต่นี่คือชุดที่ดีที่สุดสำหรับคนอย่างเซฮุนแล้ว

            ร่างสูงเปรยสายตามองร่างบางที่นั่งกอดกับแบคฮยอนบนเตียงอย่างไม่คิดจะแยแสเลยสักนิด ได้แต่มองก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าสตางค์ที่อยู่แถวโคมไฟข้างเตียง แล้วยืนมองลู่หานด้วยสายตาที่เรียบนิ่งต่างจากเมื่อเช้านี้โดยสิ้นเชิง

“อย่าคิดที่จะหนี .. รู้ใช่ไหม ว่าต่อให้นายเป็นเมียฉันแล้ว ฉันก็ฆ่านายได้“

            เซฮุนเลื่อนมือมาวางไว้บนหัวของลู่หานออกแรงลูบหัวเบาๆอย่างเลือดเย็น ไม่มีความนุ่มนวลใดใดทั้งสิ้น แต่นี่คือคำเตือนสั้นๆว่า ลู่หานนั้นอยู่ในกำมือของเซฮุนแล้ว

            ตกเย็นของวันนั้น หลังจากที่เซฮุนขับเรือออกไปจากเกาะพร้อมกับพี่ชายคนรองอย่างชานยอลแล้วตั้งแต่ช่วงบ่ายสองกว่าๆ ลู่หานเองที่แบคฮยอนพาไปอาบน้ำแต่งตัว และก็กินยาอะไรเรียบร้อยตอนนี้ร่างบางมานั่งเล่นอยู่ที่ระเบียงไม้หน้าบ้านที่มีต้นไม้สูงใหญ่ให้ร่มเงาอยู่

            ลมทะเลที่เย็นสบายพัดเข้ามาต้องกายของลู่หานที่ตอนนี้กำลังนั่งคิดแต่จะหาทางออกไปจากเกาะๆนี้ให้ได้ ....

“จะทำยังไงดี ถึงจะหนีไปจากที่นี่ได้....“

“ลู่หาน...เดี๋ยวฉันมานะ ฉันเอาผ้าของทั้งนาย แล้วก็ของเซฮุนไปซักก่อน อยู่คนเดียวได้ใช่ไหม?“

            แบคฮยอนที่ทิ้งให้ลู่หานนั่งคนเดียวอยู่นานเดินออกมาจากภายในบ้านของเซฮุนอ้อมแขนก็กอดตะกร้าผ้าเอาไว้ แล้วเดินออกมาหาร่างบางที่เจ้าตัวปล่อยทิ้งไว้คนเดียวอยู่นาน  

“อ่า...บ..แบคฮยอน ..คือ...ฉันอยากหนี“

“อย่าเลยลู่หาน ฉันขอร้องอย่าหนีไปไหนเลย ... ตัวฉันเองไม่เท่าไหร่หรอก แต่นาย ...เซฮุนเขาคงไม่ปล่อยนายไปแน่“

“แต่....“

“เดี๋ยวฉันมานะลู่หาน อย่าหนีนะ ขอร้องล่ะ“ แบคฮยอนทำหน้าเว้าวอนอย่างน่าสงสาร

            ขอเวลาอีกนิดนะลู่หาน แล้วฉันจะหาทางหนีให้นายเองแต่ก็คงไม่ใช่วันนี้ ...

“งั้น..ฉันเดินเล่นบนเกาะนี้ได้ไหม?“

“อ่า..ก็ได้ แต่ก็ระวังพวกคนงานไว้บ้างนะ เพราะคนพวกนั้นถึงจะไว้ใจได้แต่ก็เป็นผู้ชาย .. อ่าจะบอกยังดีล่ะว่าเราก็ผู้ชาย แต่พวกเขาไว้ใจได้“

            จะบอกว่ายังไงดีว่าคนงานพวกนั้นไว้ใจได้ก็จริงๆ แต่ผู้หญิงในเกาะนี้มีไม่มาก ลองได้มีผู้ชายร่างบางตัวเล็กๆอย่างลู่หานมาเดินเพ่นพ่านอยู่ล่ะก็ ... ขึ้นชื่อว่าผู้ชายถ้ามันจะหน้ามืดขึ้นมา ใครมันก็เอาทั้งนั้นแหละ

“อย่าไปไหนไกลนะ เดี๋ยวกลับไม่ถูก“

“อื้ม!“

            ลู่หานพยักหน้ารับ .... ทางด้านแบคฮยอนเองที่ไม่ได้กังวลอะไรเพราะเขากำชับคนไว้หมดแล้วว่าห้ามลู่หานหนี เว้นเสียแต่ว่าลู่หานจะว่ายน้ำออกไปเท่านั้นแหละถึงจะหนีได้

“ที่นี่มีสวนมะพร้าวด้วยเหรอ?“

            เมื่อครู่นี้ลู่หานนั่งมองอย่าพวกคนงานอยู่นาน เห็นมีพวกผู้ชายหลายสิบคนแบกพวกตะกร้าผลไม้ บ้างก็แบกพวกมะพร้าวขึ้นบ่าเดินไปทางฝั่งซ้ายของเกาะ .... ที่นั่นต้องมีอะไรอยู่แน่ๆเลย

“พี่.... พี่จ๋า ... พวกพี่จะไปไหนกันเหรอจ๊ะ?“

            ลู่หานวิ่งเข้ามาถามคนงานผู้หญิงคนหนึ่งที่เดินผ่านหน้าบ้านของเซฮุนพอดี

“เข้าไปในสวนจ่ะ ... นี่หนูเป็นใครเหรอหรือว่าเป็นเมียใหม่นายหัวถึงมาอยู่บ้านนี้“

“อ่า....ไม่ใช่ครับ ผมเป็นแค่...แค่ .... เพื่อนเซฮุนเขา“

            ลู่หานเลือกที่จะปฏิเสธออกไป เพราะไม่อยากให้ใครรู้อีกอย่างไอ้คำว่าเมียที่เซฮุนพยายามยัดเยียดใส่เขา ลู่หานเองก็ไม่อยากจะรับมันมาเลยสักนิด ...

“ผมขอตามเข้าไปด้วยได้ไหม?“

“อ่าได้สิ ตามมาๆ“

            ร่างบางตัดสินใจเดินตามป้าคนงานไปเรื่อยๆ จนในที่สุดทั้งสองก็เดินเข้ามาภายในสวนมะพร้าวของเกาะที่มีพื้นที่หลายร้อยสิบไร่ ลู่หานรู้สึกแปลกใจมาก ตอนแรกร่างบางเองนึกว่าที่นี่จะมีแต่ฟาร์มไข่มุกอย่างเดียว แต่ป่าวเลยที่นี่มีสวนผลไม้ด้วย

“เดี๋ยวขนกองนี้ขึ้นรถไปให้หมด แล้วก็ไปพักได้“

            ร่างบางหลงเดินเข้ามาในสวนมะพร้าวนี่แล้ว เดินมาเรื่อยๆ ก็เห็นพวกคนงานกำลังทำงานกันอย่างขยันขันแข็ง  ทุกคนในนี้ไม่มีใครสนใจลู่หานคนแปลกหน้าที่เดินเข้ามาเลยแม้แต่น้อย จนกระทั่งเสียงของร่างสูงที่กำลังยืนสั่งคนงานอยู่ตรงรถกระบะนั่นเรียกความสนใจให้กับลู่หานเป็นอย่างมาก

“คนงานคนนั้นทำไมหน้าตาดีจัง.....“

“นาย....“

            ลู่หานค่อยๆเดินไปหาร่างสูงที่ยืนเช็ดเหงื่อที่อาบหน้าอยู่หลังจากที่ทำงานเสร็จหมดแล้ว ร่างสูงเปรยสายตามามองร่างบางแปลกหน้าที่เดินเข้ามาหาเพียงเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร

“นี่สวนของเซฮุนหมดเลยเหรอ?“

“นายเป็นใคร?“ ร่างสูงที่ถือจอกแก้วน้ำอยู่หันมามองอีกคนด้วยแววตาที่ดูไม่เป็นมิตรสักเท่าไหร่

“ฉันโดนจับตัวมา...ว่าแต่นายเป็นคนงานของที่นี่เหรอ?“

“ใครจับตัวนายมา ที่นี่ไม่มีใครเขาทำเรื่องแบบนี้กันหรอก“

            ร่างสูงว่างแก้วน้ำลงบนใบตองที่วางอยู่ข้างๆตัว แล้วเดินหนีลู่หานไปอีกทาง

“นี่นาย! ฉันถามว่าที่นี่เป็นสวนของเซฮุนหมดเลยเหรอ แล้วเขาไม่ได้ทำแค่ไข่มุกอย่างเดียวหรอกเหรอ .. นายนั่นนี่ท่าจะรวยชะมัดเลย เกาะนึงทำได้หลายอย่าง“

            ประโยคหลังลู่หานบ่นพึมพำกับตัวเอง แต่ตัวก็เดินตามร่างสูงไปเรื่อยจนมาถึงกระท่อมหลังหนึ่งที่เหมือนเป็นหมู่บ้านคนงาน บนเกาะนี้ ร่างสูงเดินหายขึ้นไปในบ้านไม้หลังหนึ่งไม่ใหญ่มาก แต่ที่ลู่หานดูๆอยู่มันก็แลจะดูเป็นบ้านมากกว่าหลายๆหลังในที่นี้

“นี่! ยังไม่ไปอีก เป็นเพื่อนกับเซฮุนเหรอไง! กลับไปได้แล้ว!“

            ร่างสูงเดินกลับออกมาอีกครั้งก่อนจะเห็นว่าร่างบางยังไม่ยอมกลับไปซักที นี่ก็จะมืดแล้ว ถ้าหากว่าเป็นคนของเซฮุนจริง คงจะไม่ดีแน่ถ้าจะมาอยู่ในบ้านของเขาแบบนี้

“นายเป็นคนงานของที่นี่ใช่ไหม แล้วทำงานที่นี่นานรึยัง ... นาย ช่วยฉันหน่อยนะฉันโดนเซฮุนจับตัวมา ช่วยฉันนะ“

            ร่างสูงเดินมานั่งที่บันไดขึ้นบ้าน ในมือก็มีกระป๋องเหล้าถืออยู่ในมือ จ้องมองร่างบางที่กำลังยกมือขึ้นไหว้เขาอยู่

“ใช่...ฉันเป็นคนงานที่นี่ ...เมื่อกี๊นายว่ายังไงนะ... เซฮุนจับตัวนายมา?“

“ใช่ เขาจับตัวฉันมา....อ่า ฉันบอกนายได้ใช่ไหม นายจะไม่โดนไล่ออกเพราะฉันใช่ไหม?“

            ลู่หานนั่งลงที่ขั้นบันได้ขั้นล่างสุด พร้อมกับเงยหน้าขึ้นไปมองร่างสูงด้วยแววตาที่ดูน่าสงสาร เจ้าตัวไม่อยากเป็นต้นเหตุที่ทำให้คนงานคนนี้โดนไล่ออกเลย

“เล่ามาสิ ... “

“เอ๊ะ...ทำไมนายถึงพูดเป็นกันเองจัง นายไม่เรียกเซฮุนว่านายท่านหรือว่านายหัวเหรอ?“

            ร่างบางนึกสงสัยอยู่เล็กน้อย เพราะเห็นคนงานคนอื่นก็เรียกเจ้านายที่นี่ว่านายท่านทั้งนั้น แม้แต่ชานยอลอะไรนั่นก็เรียกว่านายท่าน แต่ทำไมคนงานคนนี้ดูไม่เคารพเซฮุนเอาซะเลย หรือว่าจะเป็นคนสนิท หัวหน้าคนงานหรือว่าไง?

“นายชื่ออะไรล่ะ?“ ร่างสูงคุยกับร่างบางอย่างเป็นกันเอง แต่ก็ไม่ได้บอกว่าแท้จริงแล้วนั้นเขาเป็นใครกันแน่

“ฉันเหรอ ฉันชื่อลู่หาน......นายล่ะ“

“ไค .... เรียกฉันว่าไคก็พอ“

“ชื่อแปลกเนอะ“

“เล่ามาซิว่าเซฮุนจับตัวนายมาทำไม?“

“ก็...เขาบอกว่าพ่อของฉันเป็นศัตรูกับเขา เคยส่งคนมายิงเขาเมื่อสามปีก่อน ฉันก็ไม่รู้นะว่าเรื่องมันเป็นยังไง พ่อเคยมีเรื่องกับคนที่นี่มาก่อนฉันก็ไม่รู้ ไม่รู้อะไรเลย จนเมื่อวานนี้ที่เซฮุนจับฉันมาแล้ว...“

“นายบอกว่าพ่อนายเป็นศัตรูกับเซฮุน?“

            ร่างสูงดันตัวเองขึ้นมาจากตอนแรกที่นั่งพิงบันไดอยู่ แล้วจ้องมองไปที่ร่างบางที่นั่งอยู่ด้านล่างไม่วางตา .... นี่คือลูกชายของนายทุนคนนั้นหรอกเหรอ ... เซฮุนเจอตัวแล้ว?....

“ไค...นายไม่กลัวเซฮุนดุเอาเหรอ ที่เรียกเขาแบบเป็นกันเองอย่างนี้อ่ะ?“

            ร่างบางนึกสงสัยไม่หายว่าทำไมไคดูเป็นกันเองจัง ... แต่ทว่าร่างสูงรู้อยู่แก่ใจ

            เพราะเขานี่แหละคือจงอิน ลูกชายคนที่ 4 ของตระกูลอู๋ ซึ่งนั่นก็แปลว่าเขาเนี่ยแหละคือพี่ชายอีกคนนึงของเซฮุน ... จงอินได้รับมรดกในส่วนของสวนผลไม้ของที่นี่ทั้งหมด แต่นิสัยใจของของจงอินกลับแปลกไปจากพี่น้องคนอื่นๆตรงที่จงอินเองรักสันโดษ

            ไม่วุ่นวายกับธุรกิจของพี่น้องคนอื่นๆเลย นิสัยเที่ยวผู้หญิงก็ไม่มี จนทำให้เกิดการทะเลาะกันบ่อยๆกับพี่น้องทั้งสี่คน โดยเฉพาะเซฮุนจนจงอินเองตัดปัญหาแยกตัวออกมาอยู่ร่วมกับคนงานซะเลย ไม่มีใครแยกออกว่าคนไหนเจ้านาย คนไหนคนงานกันแน่

            เพราะจงอินไม่ชอบให้คนงานเรียกเขาว่านายท่าน หรือว่านายหัวเพราะเขาเองชอบความเรียบง่ายสบายๆ ไม่ชอบความยุ่งยาก แถมบางทีจงอินเองก็ลดตัวลงไปทำงานกับพวกคนงานด้วย

            หารู้ไม่ว่าจริงๆแล้วจงอินนั้นแทบจะรวยกว่าทุกๆคนในบรรดาพี่น้องทั้ง 4 ของเขาเลยก็ว่าได้ เพราะร่างสูงแทบจะไม่ได้เสียเงินไปกับพวกผู้หญิงเลยสักครั้ง ... 

“ไม่รู้ .... อยากดุก็ดุไปสิ“

“อ่า...ฉันว่านายดูไม่เหมือนคนงานคนอื่นๆเลยนะ... ฉันชอบนายจัง“

            ถึงแม้ว่าร่างบางจะพูดออกมาแบบนั้น แต่ก็ใช่ว่าจงอินจะเป็นพวกผู้ชายที่ชอบหลอกผู้หญิงไปเรื่อย ผิดกัน ยิ่งให้ท่าจงอินยิ่งไม่ชอบ

“เห้ย!!!! มีคนหลงเข้ามาในนี้ไหม ชื่อลู่หาน ตัวเล็ก ผิวขาวๆ ถ้าเจอแล้วช่วยพาตัวไปส่งแบคฮยอนที่บ้านใหญ่ด้วย!“

            เสียงของคนงานตะโกนดังขึ้นมาเสียงดังลั่นจากลำโพงกลางหมู่บ้าน ร่างบางที่เมื่อได้ยินดังนั้นก็รู้สึกร้อนรนกระวนกระวายใจขึ้นมาทันที .. นี่แบคฮยอนสั่งให้คนออกตามหาตัวเขาแล้วเหรอ ... อีกสักพักคงจะเป็นเซฮุนที่ออกมาตามตัวเขาแทนแน่ๆเลย ไม่ได้การล่ะ...

“ไค!!! เข้าบ้าน! ข..ขอฉันเข้าไปซ่อนในบ้านของนายได้ไหม TT“

“ได้ไงกัน ฉันไม่อยากเดือดร้อนด้วยนะ นายหนีไปดีกว่า อย่ามาอยู่กับฉันเลย“

            จงอินพยายามดึงแขนของตัวเองออกมาจากการดึงรั้งด้วยมือของลู่หานเอง ร่างบางไม่อยากกลับไปแล้ว ทำยังไงดีล่ะ ... ก็มีแต่ร่างสูงเท่านั้นแหละที่จะช่วยเขาได้ในตอนนี้

“เห้ย! เห็นผู้ชายตัวเล็กๆขาวๆไหม“

            เสียงคนงานที่เดินมาตามตัวลู่หานอยู่ที่บ้านฝั่งตรงข้ามกับหลังที่ร่างสูงอยู่ ดังขึ้นมาจนลู่หานได้ยิน ร่างบางที่ไม่รู้จะทำยังไงแล้วในที่สุดก็เลยตัดสินใจกระชากดึงร่างของร่างสูงให้เข้ามาหลบอยู่ภายในบ้านของร่างสูงเองทันที

“อะไรของนาย!“

“นาย...ฉันไม่อยากกลับ ... ช่วยฉันนะ“

            ลู่หานยกมือขึ้นไหว้ของร้องอีกคนอย่างหมดหนทาง ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีแล้ว ตอนนี้เขาไม่อยากกลับไปอยู่ในนรกนั่นอีก ... เซฮุนโหดร้ายเกินไป นายนั่นมันเป็นซาตาน

“ไม่! กลับไปซะ ฉันจะไม่ยุ่งเรื่องของเซฮุนไม่ว่าจะเหตุผลอะไรก็ตาม ฉันจะไม่ยุ่ง!

“ไค....ช่วยฉันนะ ... ขอร้อง กราบเท้านายก็ได้ แต่นายช่วยพาฉันออกไปจากเกาะนี้นะ ได้ไหม“

“ไม่! นายมันคนของเซฮุน ฉันจะไม่วุ่นวายอะไรทั้งสิ้น!“

“ฉ....ฉันให้นายได้ทุกอย่างนะ เงิน ทอง หรือว่ารถ ... ฉันให้นายได้ ฉันรวยนะ“

“เงินทองอะไรฉันไม่สน ... กลับไปซะ!“

            จงอินสะบัดแขนตัวเองออกมาจากการเกาะกุมด้วยมือของลู่หานทันที ก่อนที่ร่างสูงจะพยายามผลักร่างของร่างบางให้ออกไปจากบ้านนี้ซะ อะไรก็ตามที่เกี่ยวกับเซฮุนจงอินจะไม่ยุ่ง และไม่มีทางยุ่งเด็ดขาด

           

“ฉ...ฉันไม่อยากกลับไปแล้ว“

“อย่ามายุ่งกับฉันเลย ฉันมันแค่คนงานจนๆ เงินทองอะไรที่นายจะให้ฉัน ฉันไม่อยากได้“

“แต่ว่า....“

           

เชิญ! อยากมีผัวซักกี่คนก็เชิญ แต่อย่ามามั่วกับพี่ชายอีก 4 คนของฉันก็พอ

            อยู่ๆประโยคนั้นของเซฮุนก็ดังขึ้นมาในหัว ... สิ่งที่นายนั่นกลัวคือการที่เขาจะไปมั่วกับพี่น้องของนายอย่างนั้นเหรอ แล้วถ้าฉันมามั่วกับพวกคนงานในสวนล่ะ นายจะรู้สึกยังไงโอเซฮุน

“แต่ฉัน .... เป็นเมียนายได้นะ คือแบบ .... นายบอกคนงานคนนั้นไปสิว่าฉันเป็นเมียนาย บอกไปเลยแล้วเขาจะได้ไปบอกเซฮุนไงว่าฉันไม่ได้อยู่ที่นี่“

            จงอินเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็นึกขำในใจ ... ตลกเหรอ? ที่จะมาอ้างว่านายเป็นเมียฉัน ทั้งๆที่คนทั้งเกาะนี้ก็รู้ว่าจงอินไม่มีเมีย ไม่มีผู้หญิงมานอนด้วยเลย แล้วถ้าให้ร่างสูงออกไปบอกว่านี่คือเมียเขา

            เหอะ ... ตลก!

“ย...อย่าเปิดนะ!!!“

ฟึบ!!!!!!

            จังหวะที่จงอินกำลังใช้มือจับลูกบิดประตูเพื่อเปิดออกไป ร่างบางก็ทำเรื่องไม่คาดฝันขึ้นกับการที่อยู่ดีๆมือบางก็ดึงเชือกที่ผูกเอวออก ก่อนจะถลกกางเกงของตัวเองลงไปกองอยู่ที่พื้น รวมไปถึงชั้นในตัวบางที่ใส่อยู่ด้วย ... ส่วนนั้นดีดผึ่งออกมาต่อหน้าต่อตาจงอิน

            วินาทีนี้อะไรก็ตามที่ทำให้ลู่หานรอด ... เขาก็จะทำ.... ต่อให้เขาต้องได้กับคนงานคนนี้ก็ยังดีกว่าการไปตกนรกอยู่กับไอ้ผู้ชายเลวๆคนนั้น

“จงอิน!! เปิดประตูให้ข้าที“

            เสียงคนงานที่เดินขึ้นบ้านมาแล้ว เคาะประตูเรียกร่างสูงเสียงดังจนลู่หานก็ตกใจว่าทำไมถึงเรียกจงอิน ... แต่ก็ช่างเถอะ ตอนนี้ร่างบางอายมาก แต่ก็ยอม จงอินคงเปิดประตูออกไปตอนนี้ไม่ได้แน่ๆ

 “ใส่กางเกงซะ!! นายจะมาแก้ผ้าต่อหน้าฉันเพื่ออะไร“

“ถ้านายเปิด ฉันก็จะเปิด ฉันจะให้คนที่อยู่ข้างนอกเห็นไปเลยว่านายกำลังปล้ำฉัน เปิดสิ!!!“

            แน่นอนว่าจงอินเปิดไม่ได้ เพราะคนข้างนอกเป็นลูกน้องเขา ขืนถ้าเปิดไปมีหวังทุกคนคงจะเข้าใจผิดแน่ๆ ไม่ได้เด็ดขาด

“นายมันโรคจิตชัดๆ!“

            จงอินก่นด่าร่างบางเพียงเท่านั้น ร่างสูงก็ใช้ตัวเองบังช่องประตูเอาไว้ก่อนจะแง้มบานประตูออกเพียงเล็กน้อย เพื่อไม่ให้คนด้านนอกมองเข้ามาด้านในได้

“มีอะไร?“

“แบคฮยอนบอกให้ฉันมาตามหาตัวคนของนายท่านเซฮุน ที่ชื่อลู่หาน นายเห็นผู้ชายตัวเล็กๆหน้าขาวๆผ่านมาทางนี้บ้างไหม?“

“เห็นว่าเดินไปกลับไปทางบ้านใหญ่แล้ว ... ฉันก็จำหน้าไม่ได้ แต่คิดว่าน่าจะใช่ นายลองไปตามดูสิ“

“ครับๆ“ ลูกน้องของจงอินพยักหน้ารับก่อนจะวิ่งลงจากบ้านไปเลย

            พอหันกลับมาอีกที ก็ต้องตกใจเพราะเห็นว่าร่างบางกำลังใช่มือบางประคองแก่นกายของตัวเองเอาไว้อยู่ ด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดี ไม่สิ....เหมือนจะร้องไห้แล้วด้วยซ้ำ

“น...นาย ช่วยด้วย...มัน...แข็งอยู่ๆมันก็เป็นแบบนี้...ฮึก“

“อะไรวะ!!!“ ร่างสูงรู้สึกหัวเสียอยู่ไม่ใช่น้อย

            ลู่หานนี่มันนำเรื่องมาให้เขาจริงๆ แล้วอะไรคือการที่แก้ผ้าต่อหน้าเขาแล้วดัน ‘แข็งตัว’ ขึ้นมาซะดื้อๆขนาดนั้น ... เข้าใจว่าผู้ชายเวลาที่มันต้องลม โดนอากาศข้างนอกมันก็รู้สึกตัวแล้ว แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่ามันจะง่ายขนาดนี้

“นาย..ช่วยฉันหน่อยสิ ....ฉันทรมาน....อึก...มันปวดไปหมดแล้ว...TT“ 

…..To be continue….

เปลี่ยนใจละ ให้เซฮุนใส่ลู่หานได้คนเดียวพอ คนอื่นก็จับๆลูบๆเอา 555

ฝากอ่าน ฝากแท็กกันด้วยนะจ๊ะ ร๊ากกกกกกกกก 

Who is Next....

Hashtag #จำเลยรักฮุนฮาน

- HolinezZ -